In gevecht met mezelf

Elke keer als ik in bed wakker lig, wat vaak en veel gebeurd, verzin ik van alles wat ik morgen wil gaan doen en zelfs de hele week of over twee weken. Ik maak enthousiast plannen en verheug me op wat komen gaat. 

Morgen ga ik lekker op Kadaj rijden, maar niet voordat hij helemaal spier wit is! Nee, ik ga hem van maantop tot hoeven schrobben en plukken tot hij blinkt. En laat hem maar gek doen, dat maakt niet uit dat kan ik wel aan, leuk een beetje uitdaging! Daarna wil ik het huis flink poetsen, stoffen, stofzuigen, dweilen de badkamer, ALLES zal gebeuren. Tussendoor moet ik wel goed eten, en daar heb ik ook zin in.. Dus lekker in de keuken een gezonde maaltijd in elkaar draaien en voor visite weer is een gebakje maken. Voordat Miguel thuis komt ga ik een spa behandeling doen, lekker zacht huidje, mijn haar en make up 'on fleek', geurtje en een outfit waar iedereen wel wauw van zou moeten zeggen!

Maar dit bedenk ik me allemaal terwijl ik in mijn bedje lig. Waar mijn lichaam min of meer tot rust komt en ik alleen met mijn gedachtes ben, mijn koppige gedachtes. Ik wil vooral dan niet accepteren dat dit wensen zijn, geen planningen, maar wensen. Het is niet haalbaar, bij lange na niet maar daar wilt mijn hoofd niet aan. Dus.. Ik plan al die dingen in mijn hoofdje. Om de volgende ochtend keihard met mijn neus op de feiten te worden gedrukt.

Ik kan het niet

Een belachelijk hard zinnetje als je dat zo hard probeert te ontkennen. En vooral, IK kan het niet. Het komt min of meer over als een keuze, en vaak voelt dat ook nog wel zo voor mij. Het harde feit is, het is geen keuze. Ik wil het allemaal, ik wens het allemaal te kunnen. Jezus wat is het hard dat het niet mogelijk is. Ik wil zo graag, je kunt het je niet voorstellen.

Genieten van het leven, ook van de kleine dingetjes. Zeker ben ik me bewust dat er mensen zijn die het erger hebben, of wat anders. Het is gewoon vervelend, het is gewoon hard.

De ene dag is zoiets veel makkelijker te accepteren dan de ander. Er zijn dagen dat ik prima tegen mezelf kan zeggen: 'Savannah, je bent ziek. Dit kan je niet' Daar tegenover zijn er ook dagen zoals boven geschreven dat ik er compleet tegenin ga en hard op mijn smoeltje val..

Zo ben je dan elke keer in gevecht met jezelf, want het is mijn lichaam die het niet eens is met mijn hoofd, of misschien juist andersom? Hoe dan ook, het is een gevecht dat ik nooit ga winnen!