Onverwacht weekje UMCG

Zaterdagmiddag 22-07, we zouden lekker friet gaan bestellen en er werd me gevraagd wat ik dan wou. Nou.. niks zei ik, ik voelde me opeens erg duizelig en heel moe. Ik ging zelfs maar even op de bank liggen waar me het zweet uitbrak. Koorts, duizelig, misselijk, het gevoel van flauwvallen en extreme, maar dan ook echt extreme buikpijn! Extra morfine genomen, ja dat zou me vast en zeker wel helpen. Na 1 uur geen verbetering dus belde manlief de spoed IBD verpleegkundige, we moesten toch echt even langs komen bij de SEH! 

Eindelijk daar aangekomen kreeg ik al vrij snel een infuus aangelegd met een flink zware pijnstilling. Vlak erna nog een dosis en paracetamol via het infuus en eindelijk ebde mijn pijn langzaamaan weg. Ik kon weer even tot rust komen! De arts kwam langs en vertelde ons dat we extra pijnstilling mee zouden krijgen en ik weer lekker naar huis mocht. ( inmiddels was het 12 uur 's nachts.) Het duurde en het duurde maar.. we waren al aan het speculeren of ze misschien zelf de medicijnen aan het maken waren. Toen kwam de arts met niet zo grappig nieuws, ik moest toch maar even worden opgenomen. Twee IBD artsen hebben telefonisch overleg gehad en vertrouwden het toch niet me gewoon naar huis te sturen, shit!

Om half 4 's nachts kwam ik eindelijk op de afdeling en kon mijn natuurlijk ontzettend vermoeide kereltje eindelijk naar huis. Ik kreeg om de vier uur dipidolor, een morfine achtige injectie, tegen de pijn. Samen met nog een heel arsenaal aan morfine achtige pillen. Ook mocht ik niet eten! Want er zou zondag een echo van mijn buik worden gemaakt. Ha.. niks was minder waar! Ik heb heerlijk 27 uur moeten vasten voor Nada, want 's middags kwamen ze er eindelijk achter dat het op zondag eigenlijk heel erg druk was bij de echo. Goh.. Dat wisten jullie vast niet voordat het voelde alsof mijn lichaam zichzelf aan het verteren was. Mijn buurman hielp me uit de brand met het allerlekkerste koude eitje wat ik ooit heb gehad!

Maandagavond gebeurde me iets wat me werkelijk nog nooit is gebeurd.. Ik kreeg zo'n zware 'pijnaanval' dat ik gewoon echt ben weg gevallen, tot drie keer toe. Ik heb ontzettend liggen huilen, piepen en kermen en had het gevoel dat ik ook geen lucht kreeg. Ik wist niet waar ik het moest zoeken! Ze hadden me ook opeens overgezet naar extra medicatie in pillen vorm in plaats van injecties.. (injecties werken ongeveer 2 keer zo snel als pillen, al dan niet sneller.) Zo heb ik anderhalf uur gelegen.. Tot ze me eindelijk weer een injectie kwamen geven in plaats van zo'n rot pilletje. Daarna hebben ze me ook tot 's ochtends vroeg aan het zuurstof gehad, zodat ik goed kon bijkomen. 

Erna werd leuk een 'spoed' coloscopie gepland, yes!! Ik heb nog nooit zoveel moeite gehad met het laxerende drankje als toen. Ik was in de ochtend zo misselijk dat ik met geen mogelijkheid ook maar iets naar binnen kreeg, geen water, geen medicatie, en al zeker niet nog meer laxeermiddel. Gelukkig mocht ik wel door, het onderzoek viel me helaas gigantisch tegen. Normaal gesproken val ik echt in slaap of voel ik er weinig van. Maar deze keer was een ramp, mijn hemel wat deed het zeer! 

De uitslag was helaas wel wat ik zelf al had verwacht, een nog steeds goed ontstoken dikke darm, en ook nog steeds de gehele dikke darm, damn it! Er werd gesproken om misschien weer een ander medicijn te gaan proberen, of toch verder kijken naar de operatie. Ze zouden de dag erna met het hele IBD team overleg hebben, spannend.. Hier kwam dus uit dat ik vrijdag een gesprek zou krijgen met de chirug, nog heel veel spannender! Het gesprek verliep goed en duidelijk, en over 5 weken heb ik weer een afspraak om te zien of ik dan nog steeds achter de operatie sta of niet. ( Dat andere medicijn wordt overigens niet geprobeerd. Ik heb zondag avond vlak voor mijn ontslag een gesprek gehad met mijn eigen arts. Die zei eigenlijk heel kort; op medicatie gebied valt er niks meer te halen of uit te proberen, een operatie is de enige optie. )

Ik zou naar huis mogen wanneer ik op zijn minst 24 tot 36 uur zonder een dipidolor injectie kon. Dit was me gelukt.. En ik mocht zondagavond EINDELIJK weer naar huis!! Ik heb met deze opname ontzettend veel geleerd over mezelf, maar ook heb ik weer flink kunnen relativeren. Ik heb vrienden gemaakt met de mensen die bij mij op de kamer lagen en ik moet eerlijk zeggen, het kan altijd erger! Ik voelde me soms zelfs zowat een aansteller, als je hoort hoe gigantisch ziek andere mensen zijn, of hoeveel ze al hebben moeten meemaken!

Dit is dus ook meteen de reden dat er zo lang geen nieuwe blog was verschenen, ik was even heel erg druk met, nouja, mezelf! 

Hopelijk hoef ik pas weer het ziekenhuis in met de operatie, en mag ik tot die tijd lekker thuis blijven, fingers crossed..